Hey,

Ik ben Anne, 42, en sinds kindsaf houd ik van schrijven. Echter deed ik er nooit iets mee omdat ik, zoals de meesten onder ons, rolde in het werk circuit en de ratrace. 

Ik leerde dat ik als kind lief en gevoelig was en nog vol zelfvertrouwen zat. En dat dit zelfvertrouwen vanaf zo'n 10 jaar (was onderbewust al veel vroeger aan de gang) een ferme deuk kreeg. Ik toonde het niet echt aan de buitenwereld (enkel mijn rode kaken kon ik niet altijd verstoppen ;)) want ik probeerde alles mee te doen. Op school en nadien op het werk. Ik ben altijd een goedlachs, opgewekt iemand geweest. Maar vanbinnen speelde zich er zoveel meer af dan de meeste mensen wisten.

Angsten, stress, hyperventilatie, extreem moe zijn, burnout... You name it and I got it ;-). Het zijn allemaal verschijnselen die voorkomen wanneer je niet naar jezelf luistert. Je luistert niet naar je hart of intuïtie, maar naar je hoofd. En dat is vooral gebaseerd op de wereld rondom ons. Je wilt vooral goed doen en vergeet daarbij jezelf.

Ik wilde weten waarom mijn innerlijk leven zo'n wirwar was en waagde me aan jaren zelfstudie, coaching en vele boeken lezen. Mijn ervaring als coach in de bedrijfswereld hielpen me hier ook bij. Ik ontdekte dat ik toch wel hooggevoelig was en dat ik dit eerder als een last dan als een deugd ervoer. Terwijl ik nu weet dat gevoelens net de bouwstenen zijn voor een gelukkig leven.

Mijn Duiveltje had serieuze grip op mij. We zijn geboren met een persoonlijk (B)engeltje en Duiveltje aan onze zijde. Bengeltjes omdat Engeltjes precies zo braaf lijken. Maar ook zij zijn wel eens eigenwijs en ondeugend :-).

Van baby tot peuter luisteren we automatisch naar ons hart, ons Bengeltje, onze intuïtie. Het stemmetje dat spreekt via onze gevoelens.

We laten ze de vrije loop. We maken plezier, hebben verdriet, zijn af en toe eens boos, hebben afkeer van iets, of voelen ons angstig.

Gevoelens zijn de barometer van het leven.  Dit is ons Bengeltje aan het werk. Het wilt dat we gelukkig zijn. Door gevoelens probeert het ons in de juiste richting te duwen. En dat is voornamelijk de richting van plezier maken, nieuwe dingen doen, ontdekken. Het geeft ons levensenergie. We leren bij, met vallen en opstaan. We geloven nog in onszelf.  Gelukkig maar, anders lagen we nu nog gewoon op onze rug, konden niet stappen, of elkaar verstaan. Want een taal leren ging toch echt vlotjes toen we klein waren :-).

Spelen, gek doen, fantaseren, dromen... We geloven als kind nog in dromen die uitkomen. Hoe fijn toch. De Sint die precies bracht waar je al maanden van droomde of fantaseerde. 

Deze mooie levensenergie en radar kregen we gratis mee, bij onze geboorte.  Maar dit neemt bij de meesten van ons af wanneer we ons bewust worden van de omgeving rondom ons (reeds vanaf 5 jaar ongeveer). We verliezen beetje bij beetje onze eigen identiteit en gaan ons spiegelen aan de buitenwereld. Het Duiveltje probeert ons dingen wijs te maken, het roept ook veel luider dan het Bengeltje, dat rustig fluistert.

Het Duiveltje probeert onze levensenergie net te ontnemen, ons keuzes te laten maken die ingaan tegen de persoon die we zijn... We worden bang van nieuwe dingen leren, bang van wat de mensen zullen zeggen, bang van onze eigen mening te hebben... Dus gewoon bang van onszelf te zijn. (En wie kunnen we eigenlijk anders zijn dan onszelf? ;-)). We gaan het leven ook zo serieus nemen. 

Dit resulteert in angsten, stress, moeheid, boosheid, burnout...En dat is ons Bengeltje dat aan de alarmbel trekt via onze gevoelens. Het wilt dat wij gelukkig zijn.

En als we dus (via ons Duiveltje, ons hoofd) slecht praten over onszelf, dan komt het Bengeltje in opstand.

Want jij bent goed zoals je bent. Elke persoon op Aarde is uniek en ok zoals hij is. En dat is gewoon JIJ zijn, met je goede en zogezegde minder goede kantjes.

Pas wanneer je dit aanvaardt, je jezelf van waarde voelt, zal het Bengeltje gelukkig zijn en het je belonen met heel wat goede gevoelens.

Het gevoel van plezier, vreugde, passie, goesting in het leven... gezonde levensenergie.

Het gevoel van gemoedsrust.

En dat is waar miljoenen mensen naar op zoek zijn :-)

Om een lang verhaal kort te maken. Ik wilde na jaren van innerlijke onrust en stress mijn feel-good energie terugvinden.

Dus ging ik in mezelf op zoek naar wat me goed deed voelen. Waar lag mijn passie? Een straf woord maar zoveel waard in een mensenleven. En voor mij is dit schrijven, iets creëren. Over iets dromen, fantaseren en dit tot werkelijkheid brengen. Iets waarvan mijn hart een sprongetje maakt. Elke dag opstaan en denken: 'Waar houd ik van, wat ga ik doen vandaag dat mij een goed gevoel geeft?'  (En dit kan je toepassen op alle levensgebieden)

En toen was er Jellebelle, de Coole hartenkoningin. Zij ontstond enkele jaren geleden in mijn fantasie. Ik liet haar tekenen en schreef enkele verhaaltjes. Maar er ontbrak iets aan. Het was niet 'af'. Pas na 4 jaar vielen de puzzelstukjes in elkaar.  Het moest een Sprookje worden. Mijn levenservaring verwerkt in een modern Sprookje zowel voor kinderen als volwassenen.

Het rare is dat ik nooit echt iets had met sprookjes of engelen of de hemel meester of... Tot op de nacht van mijn 41ste verjaardag. Een ingeving zei me dat mijn beschermengel bij me was en ik begon te schrijven. Op twee nachten stond het eerste Sprookje op papier. En het verhaal klopte. Net zoals het 2de sprookje. En ik weet dat het zo ook zal gaan voor de volgende sprookjes.

Nooit gedacht dat ik echt zou gaan geloven in beschermengelen of de hemel meester, maar elke dag kan ik er zoveel bewijzen van zien. Het is wonderbaarlijk :-).

En dat fijne, geruststellende gevoel wens ik ook voor jou! 

Liefs,

Anne en hond Jeff X